Labirynt. Rozdział 1.

Nasz świat składa się z 3 ras istot. Mam na myśli dobroduszne, kochające i skrzydlate Elfy, zwykłych prostych Ludzi i okrutne, stąpające mocno po ziemi,  barbarzyńskie Ogry. Między Elfami, a Ogrami od wielu lat toczy się zacięta wojna o Fadlyjskie Pola. Są one jedynym miejscem schronienia dla Elfów. 

Co z Ludźmi? Nie mają o niczym pojęcia, a nam nie wolno się im pokazywać. Wszyscy trzymamy się zasad i system jakoś działa. Do czasu pojawienia się takich wyjątków, jak ja.

Nazywam się Lirea. Dokładnie 16 lat temu - na rok przed moim urodzeniem, Ogry doprowadziły do straszliwej bitwy, napadając na moją wioskę. Rabowali domy i gwałcili kobiety. W tym także moją matkę. Dlatego też należę do bardzo nielicznej grupy, a mianowicie jestem pół Elfem, pół Ogrem. Niektórzy uważają nas za czwartą rasę, nazywając Dertami. Derci najczęściej znajdują schronienie w domach wiekodusznych Elfów i starają się życ normalnie. Dla Ogrów jednak, posiadanie Derta za potomka jest ogromną hańbą, więc robią wszystko, aby nas zlikwidować. Tym właśnie jest moje życie. Wieczną ucieczką i strachem.

***

To był kolejny piękny dzień na Fadlyjskich Polach. Tuż po rozczesaniu moich jaskrawo rudych pukli, wyszłam na dwór, aby rozprostować szkrzydła. W ogrodzie spotkałam mamę. Kucała przy grządkach w swojej idealnie dopasowanej, turkusowej sukni. Jej kasztanowe włosy spięła spinką z motylem.

- Dzień dobry - powiedziałam z uśmiechem.

- Lirea! Jak dobrze, że już nie śpisz. Mam do Ciebie ogromną prośbę! 

- Tak?

- Pójdź proszę do Elakima i poproś go o trochę balsamu na połysk skrzydeł. W końcu zbliża się Twój wielki dzień! - powiedziała podekscytowana.

Oczywiście miała na myśli Dzień Decyzji. Elfy żyją w idealnej harmonii i każdy z nich zna swoje miejsce. Dlatego też, kiedy Elf, bądź Dert ukończy 15 lat, musi wybrać jaki zawód chce pełnić przez resztę swojego życia. Ja, w przeciwieństwie do mamy, nie widziałam w tym nic ekscytującego. Mój Dzień Decyzji zbliżał się wielkimi krokami, a ja wciąż nie wiedziałam co chciałabym robić. Wolałam jednak nie mówić o tym mamie.

- Lirea, pamiętaj, że niedaleko jego chatki znajduje się ludzkie miasto. Pod żadnym pozorem nie wolno Ci do niego wchodzić! - przestrzegła mnie.

- Dobrze mamo! - pocałowałam jej policzek na do widzenia.

Tak więc przede mną podróż do sklepu Elakima - głupkowatego chłopaka, szaleńczo we mnie zakochanego.

"Im szybciej tam polecę, tym szybciej wrócę do domu" - pomyślałam. 

I właśnie z tą myślą wzbiłam się w niebo...