Nieznajomy pisarz #1

Nadszedł ten dzień.

Nareszcie mogłam uwolnić się od zatłoczonych ulic miasta. Rodzice w końcu zdecydowali się na przeprowadzkę.

Fakt, tęskniłam za przyjaciółmi z Warszawy. Mimo to czułam się świetnie. Nowe miasto, nowa szkoła, nowi znajomi... Byłam strasznie podekscytowana.

Kiedy wjechaliśmy na właściwą ulicę, mama poinformowała nas:

- Szukajcie numeru 84.

Wielokrotnie wyobrażałam sobie jak będzie wyglądał mój dom, jednak to, co zobaczyłam na miejscu, przerosło moje oczekiwania. Dwupiętrowy budynek z białego drewna, otoczony żywopłotem. Duże okna, obramowane błękitnymi framugami. I to ogromne podwórko, z niewielkim oczkiem wodnym. A przed nim płot ze złotym, nieśmiałym numerem 84. Zaparło mi dech.

- To tu! - za plecami piszczała radośnie moja młodsza siostra - Patrycja. 

Tata uśmiechnął się do niej i zaparkował pod bramą domu. Mała wybiegła z auta i zaczęła skakać. 

- Wiki, no chodź, no chodź! - poganiała mnie.

Wysiadłam z samochodu i powoli podeszłam pod drzwi. Nie mogłam oderwać wzroku od śnieżnobiałych desek. Tata uroczystym ruchem wyjął z kieszeni klucze i wpuścił nas do środka.

- Witamy w domu - powiedział.

Patrycja od razu wbiegła po schodach na piętro. Bardzo chciała zobaczyć swój pokój.  

Ja jednak czułam się dość nieswojo.

Przekroczyłam niepewnie próg. W kostki połaskotał mnie błękitny dywan. Rozejrzałam się. Dom wyglądał, jakby czas zatrzymał się w nim jakieś 20 lat temu. Miał w sobie coś niesamowitego... Duszę. Zdecydowałam się odszukać swój pokój. Ostrożnie stąpałam po trzeszczących schodach. W końcu go znalazłam. 

Wrzosowe drzwi a na nich biała deseczka z moim imieniem. Delikatnie nacisnęłam na klamkę. 

Zobaczyłam pokój wręcz idealny. Duże łóżko, tuż pod wysokim oknem z szerokim parapetem, biurko rodem z antyku, urocza, biała toaletka. I malutki regał z dziesiątką starych książek. Podeszłam do niego i zaczęłam czytać tytuły wyryte na grubych okładkach. Zdziwiłam się - widniało na nich tylko jedno nazwisko. 

„Edward Wróblewski” 

Nigdy nie słyszałam o tym autorze, choć czytałam mnóstwo książek. Nagle nowy dom jakoś przestał mnie interesować. Bardzo chciałam dowiedzieć się kim jest  pisarz, którego dzieła wypełniają mój pokój. Zbiegłam na dół i zabrałam walizkę z moim laptopem. Włączyłam go i wpisałam nazwisko. 

Nie trudno było się domyśleć, że w historii świata Edwardów Wróblewskich istniało dużo. Żaden z nich nie okazał się jednak pasjonatem pisania. 

Internet nie był w stanie mi pomóc. Nie miałam więc innego wyjścia - musiałam jak najszybciej przeczytać wszystkie pozycje z mojego regału. Rozpakowałam się pospiesznie i wzięłam do ręki książkę pt.: „Dziecko (po)wojenne”. Usiadłam na niskim parapecie i zatopiłam się w lekturze, ostrożnie przewracając delikatne kartki. Cała książka napisana była ręcznie! Z uznaniem dotknęłam pożółkłego papieru.

Pierwsze, niezdarnie nakreślone czarnym tuszem słowa mówiły:

„Ludzie ciągle opowiadają mi o straszliwej wojnie...”

Wystarczyła jedynie chwila, żebym zapomniała o reszcie świata i dała się pochłonąć lekturze.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęło świtać...