Nieznajomy pisarz #4

- Jak było w szkole? - spytała z uśmiechem mama, przy poniedziałkowym obiedzie.

- Świetnie! - pisnęła moja młodsza siostra.

- Okay - powiedziałam beznamiętnie, skubiąc marchewkę z groszkiem.

- Poznałyście kogoś ciekawego? - dociekała.

- W sumie to tak - odłożyłam widelec - Jeden chłopak, Arek, bardzo mi pomógł, kiedy się zgubiłam.

Dla mamy musiał być to ogromny szok. Zwykle nie zawierałam znajomości tak szybko. A już zwłaszcza nie z chłopakiem.

Nie do końca wiedziała co odpowiedzieć, więc zaproponowała:

- Opowiedz mi coś o nim! Może zaprosisz go w sobotę na obiad? 

*

- I tak to mniej więcej wyglądało - patrzyłam na Arka, a policzki piekły mnie ze wstydu - Próbowałam jej wytłumaczyć, że to głupota, ale się uparła...

Chłopak zaśmiał się.

- Bardzo chętnie odwiedzę cię w sobotę - powiedział i potargał mnie.

Poczułam, jak ogromny ciężar spada mi z serca. Choć uważałam pomysł mamy za  niedorzeczny, gdzieś w głębi duszy chciałam, żeby Arek się zgodził. Lubiłam to dziwne ciepło, które przy nim czułam.

* 

Niecierpliwie odliczałam dni do soboty. Kiedy w końcu nadeszła, z pedantyczną dokładnością sprzątałam pokój, który i tak lśnił już czystością. Odkurzałam każdą możliwą powierzchnię, myłam lustro w toaletce, poprawiałam rzeczy na półkach. Wszystko musiało być idealne.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Wstrzymałam oddech i powoli się odwróciłam. W progu stała ślicznie ubrana Patrycja, z kubkiem herbaty w ręce. 

- Proszę - powiedziała, stawiając go na toaletce - Lepiej zacznij się już ogarniać - rzuciła, wychodząc.

Dopiero teraz spojrzałam w lustro. Mała miała rację! Brudna, z wartswą kurzu na włosach... Wyglądałam naprawdę źle. 

- O Boże! Dzięki - krzyknęłam i wybiegłam do łazienki. Umyłam się, pomalowałam i założyłam swoją ulubioną, czarną sukienkę. W końcu byłam gotowa.

Niedługo później przyszedł Arek. Wyglądał zupełnie inaczej niż w szkole. Założył niebieską koszulę i spodnie od garnituru. Był taki... Elegancki... I strasznie przystojny!

Kiedy tylko usiedliśmy do stołu, moja rodzina zajęła go rozmową. Odpowiadał bardzo grzecznie i inteligentnie. 

Ja byłam jednak zbyt zestresowana, żeby cokolwiek powiedzieć. Z uporem maniaka wpatrywałam się w do połowy pełny talerz.

Jedyne o czym myślałam, to znalezienie się z Arkiem sam na sam. Bardzo chciałam pokazać mu swój pokój. Wprowadzić go do własnego świata, którego był już tak blisko. Jednak od niego dzieliło nas jeszcze około sto przeróżnych historii z życia mojej rodziny.

Mama chyba jednak czytała mi w myślach, bo tuż po posiłku zaproponowała:

- Wiktorio, może pokażesz koledze swój pokój, a ja w tym czasie przygotuję deser?

Nie musiała mówić nic więcej. Poderwałam się z krzesła i zaprowadziłam Arka na górę.

- Przepraszam za nich - powiedziałam, kiedy byliśmy już w pokoju. 

- No coś ty! Są bardzo mili! - uśmiechnął się.

Skrępowana usiadłam na łóżku, obserwując jak chłopak z uwagą ogląda moje cztery ściany.

- Świetny pokój - powiedział z uznaniem, a ja poczułam gorące motylki w brzuchu.

Powoli podszedł do mojego regału z książkami i delikatnie przejechał palcem po tytułach.

- Ciekawa kolekcja. Nigdy nie słyszałem o tym autorze - przyznał. 

- Były tu, kiedy się wprowadziłam - wyznałam, czując, że płoną mi policzki.

- Nieźle - powiedział bardziej do siebie, niż do mnie i usiadł na łóżku.

Jego bliskość odebrała mi dech.

- Pandusiu, wszystko w porządku? Drżysz... - powiedział, chwytając moją dłoń.

Tego było już za wiele. Czułam jak emocje rozsadzają mnie od środka.

- Trochę mi zimno - palnęłam, choć w pokoju było wręcz gorąco.

Uśmiechnął się, wiedząc, że to tylko marna wymówka. 

- Może aż tak bardzo tego nie widać, ale ja przy tobie czuję się podobnie - zaśmiał się nerwowo, pokazując wyskubaną skórkę przy paznokciu.

Spojrzałam mu w oczy. Bardzo chciałam dostrzec w nich, czy mówi prawdę. Czy nie chce mnie jedynie zranić. Czy widzi we mnie kogoś więcej, niż w innych...

Zanim jednak zdążyłam zagłębić się w jego serduszku, przymknął oczy i powoli zbliżył się do mnie. 

Przez ułamek sekundy w mojej głowie kotłowało się tysiące myśli, ale odrzuciłam je na bok. Zaufałam mu i delikatnie dosunęłam się. Ostrożnie pogłaskał dłonią mój policzek.

Czułam na ustach jego zbliżający się, ciepły oddech...