Jeden mały błąd. Rozdział 9. KONIEC.

Nie mogę w to uwierzyć. Stoję nad grobem Jaśka. Jak to się mogło stać?! Cała krew odpłynęła mi z twarzy. Czuję, że kręci mi się w głowie, więc siadam na ławce. Przypominam sobie słowa staruszki... Jak Romeo i Julia...

Czy Jasiek naprawdę popełnił samobójstwo? Nie. Nie zrobiłby tego. Muszę dowiedzieć się co się stało.

W tym celu wydaję ostatnie pieniądze na taksówkę i wracam do domu. Kiedy stoję na schodach, w głowie mam mętlik. 

Delikatnie pukam do drzwi.

Otwiera mi mama. Z każdą sekundą jest coraz bardziej blada. Czuję, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi. 

- Mamo... Ja... Ja Ci wszystko wyjaśnię, tylko wpuść mnie do środka - oczy zachodzą mi łzami.

Wchodzimy do salonu. Mama siada na kanapie i w milczeniu czeka na wyjaśnienia.

Biorę głęboki oddech i opowiadam jej o moim, jak się okazało, zabójczym planie.

- Maju... Ty masz pojęcie, co zrobiłaś?! - mówi, ciągle podnosząc ton głosu.

Z opuszczoną głową, oglądam swoje buty przez morze łez.

- Jasiek tak się o Ciebie martwił! Zrobiłby wszystko, żeby Cię odnaleźć! Ukradł tacie samochód i szukał Cię w środku nocy, setki kilometrów od domu! A Ty tak po prostu zabawiałaś się wtedy ze swoim eks, tak?! - twarz poczerwieniała jej ze złości - Kiedy Jasiek znalazł telefon nad jeziorem, był pewien, że nie żyjesz! Załamał się. Niewyspany i roztrzęsiony wsiadł za kierownicę, by zginąć kilka kilometrów dalej! - jej głos coraz bardziej się łamie.

- Ja... Ja nie chciałam - dostaję ataku spazmów.

-  Zabiłaś go! Posłuchaj mnie, Majeczko. Moja córka nie żyje. Popełniła samobójstwo, rozumiesz? Dlatego teraz opuścisz mój dom i już nigdy do niego nie wrócisz. - krzyczy mi prosto w twarz.

Zasłaniam twarz dłońmi. Biorę w rękę swoje rzeczy i wybiegam na zewnątrz.

***

Od kilku godzin błąkam się po ulicach Wrocławia. Mroźny wiatr opatula moje ciało. Jestem głodna i zmęczona, ale nie mam już więcej pieniędzy. Nie mogę też pójść do nikogo, prosić o schronienie. Przecież, oficjalnie rzecz biorąc, nie żyję... W końcu znajduję stary budynek, do rozbiórki. Wchodzę do środka. Jego spróchniała podłoga trzeszczy mi pod stopami. Znajduję w miarę przytulne miejsce, naprzeciw okna. Z walizki wyjmuję kurtkę i rozkładam ją na deskach. Siedzę tak, nie mogąc przestać myśleć o Jaśku. 

Jak bardzo musiał mnie kochać?

Jak bardzo go zraniłam?

Jak bardzo podłą suką jestem?

Te trzy pytania towarzyszą mi, odkąd tylko wyszłam z domu. 

Przez okno spoglądam na księżyc. To naprawdę piękna noc. Wpatruję się w niebo i popadam w melancholię. Znużona wydarzeniami ostatnich dni, usypiam na pokrytej mchem podłodzę, po to, aby już nigdy się nie obudzić.

Tak, dobrze słyszeliście. Umarłam z głodu, chłodu i wycięczenia. Moje ciało odnaleziono kilka miesięcy później, podczas wyburzania budynku.

Mam tylko nadzieję, że świat z czasem mi wybaczy. Już nigdy nikogo nie skrzywdzę. Obiecuję.