Ana Rodział 6.

Nie żyję, nie żyję, nie żyję... Tylko ta jedna myśł huczy mi w głowie. Podchodzę bliżej i przejeżdżam palcem po pozłacanych literach. Muszę usiąść, bo strasznie boli mnie głowa. Chowam twarz w dłonie i próbuję wszystko sobie poukładać. Byłam nieszczęśliwa, chodziłam na terapię, wybuchłam, uderzyłam ręką w lustro, nie żyję...

- Szkło zrobiło Ci bardzo głęboką dziurę w ręcę. - dziewczynka, jakby czytała mi w myślach, pokazuje strupa na moim nadgarstku. - Powiedzieli, że straciłaś zbyt dużo krwi i tylko Twoja mama mogłaby dać Ci swoją. Zadzwonili do niej, ale była pijana. Powiedzieli, że najwcześniej jutro będzie użyteczna. - mała próbowała wszystko mi wytłumaczyć.

- Czy to dlatego się zabiła? - pytam.

- Tak. Nie mogła sobie wybaczyć. Była bardzo smutna. - wzdycha.

- Mogę się z nią spotkać?

- Nie. - odpowiada ze smutkiem.

Opuszczam wzrok. Czuję jak oczy toną mi w morzu łez. Wciąż nie mogę zrozumieć jednej rzeczy...

- Czemu tu jesteś? Po co do mnie przyszłaś? - podpytuję.

- Mam 6 lat. Wtedy ostatni raz byłaś szczęśliwa, pamiętasz? Mam za zadanie dać Ci jeszcze jedną szansę.

Wstaję.

- Co mam zrobić? - pytam zrozpaczona.

- Chodź ze mną. - mówi, chwyta mnie za rękę i zaczyna biec. Jest jednak zbyt szybka. Czuję, że wypuszczam jej delikatną dłoń. Wiem, że ta mała rączka jest moją ostatnią szansą na ratunek, więc wytężam się z całych sił. Mimo to nasze palce rozdzielają się, a żółty płaszczyk znika mi z oczu...