Ana Rodział 5.

Patrzę na dziewczynkę i szczypię się w rękę. To musi być sen. I choć wcale się nie budzę, to właśnie tak sobie wmawiam.

- Czemu płaczesz? - mała nie odpuszcza.

Spotykam się z nią wzrokiem. 

- Moja mama nie żyje... - szlocham, wciąż oszołomiona. 

- Wiem. Choć. - wyciąga małą rączkę w moim kierunku. - Coś Ci pokażę.

Chwytam jej dłoń i razem przemierzamy zatłoczone ulice.

- Powiedz mi, jak się nazywasz? - pytam.

- Johanna, ale rodzice mówią na mnie Ana. - odpowiada z błogim uśmieszkiem.

Czuję się jeszcze bardziej zakłopotana, więc milczę. Wspominam czasy, kiedy miałam 6 lat. To ostatni rok z moim tatą, zanim nas zostawił. Pamiętam nasze ostatnie wspólne wakacje. Mama była wtedy cały czas uśmiechnięta. Ja z resztą też. Wszyscy byliśmy naprawdę szczęśliwi. Na wspomnienie tamtych chwil robi mi się słabo. Znowu zaczynam płakać. Po chwili jednak opanowywuję się i widzę zielone, szeroko otwarte oczy wpatrzone we mnie.

- Przestań już płakać... - prosi mała.

- Spróbuję. - zapewniam.

Dziewczynka doprowadza mnie pod bramę cmentarza. Patrzę na nią pytająco, a ona bez słowa przechodzi przez ogrodzenie. Idę w jej ślady. Kiedy jesteśmy już po drugiej stronie mała zaczyna biec. Podążam tuż za nią. Widzę jak postać w żółtym płaszczyku zatrzymuje się i siada na jednej z nagrobnych płyt. Podchodzę bliżej. Odbiera mi dech. Czuję się jakby ktoś wrzucił mi w serce zapaloną zapałkę. Tuż pod czerwonymi kozaczkami dziewczynki widnieje napis:

"Johanna McKinley

14.07.1999 - 26.10.2015"

Ten grób jest... Mój...